O trzech przypadkowo wybranych filmach: „Banger„, „ Sailent twins ” oraz „ Kobieta na dachu” z tegorocznej 52 edycji Lubuskiego Lata Filmowego – najstarszego festiwalu filmów fabularnych w Polsce czyli imprezy, która rozpoczęła się w 1969 r. rozpisuje się –Marzanna Leszczyńska „Banger” to czeski film. Wybrałam ten film zamiast recitalu Zbigniewa Zamachowskiego z okazji 40-lecia Jego pracy artystycznej. Recital w amfiteatrze i film w kinie Leśnik” odbywały się w tym samym czasie. Kino było niemal puste. Obejrzenie tego filmu to było jak jazda na rollercoaster w wesołym miasteczku. Miałam ochotę uciec z kina „Leśnik” już po kilku minutach, a potem jeszcze może z cztery razy. Pomyślałam sobie: Ale trafiłam! I za jakie grzechy ja się tak pałuję?! Tematyka dealera narkotykowego, patologicznej rozrywki dzisiejszego świata opowiedziana bez lukru, ze szczegółami i bez litości dla widza. Po prostu degrengolada tego półświatka. Patrzenie na te obrazy to prawdziwe tortury. Przerażał ubogi język bohaterów pełen wulgaryzmów, mocno zawężony świat wszelkich sfer funkcjonowania, niemal dzikość i zbliżone życie do zwierząt we współczesnym świecie doby internetu. Chciałoby się rzec, że obrażam zwierzęta. Erotyka w tym środowisku…Trudno znaleźć odpowiednie słowa jak ją opisać. Sfera życia która zwykle dotyczy dwóch osób – po narkotykach, a co gorsza po dopalaczach staje się erotyką : jednej osoby samej ze sobą, żenującą, odpychającą, pozbawioną samokontroli i jakiegokolwiek piękna, pozbawioną świadomości i bliską śmierci. Trochę też jak u ginekologa. Co najśmieszniejsze, że przy młodych, zgrabnych, szczupłych ciałach te obrazy są obrzydliwe. Żal. Chce się krzyczeć- szkoda! To obraz cywilizacji śmierci. Przeraża obraz młodego społeczeństwa, wrzeszczącego w swoim złym uporze – bo to wieszczy zagładę i nicość. W filmie poruszony jest problem ludzi nie umiejących nic a chcących mieć wszystko, niestety to w dzisiejszych czasach jest możliwe. Ale w tym smutnym filmie, w którym koniec był oczywisty, tylko jeden -przewidywalny fatalny wynik takiego życia – została dana duża dawka nadziei. A mianowicie nadzieja, że w tym chorym narkotycznym świecie Ci młodzi ludzie, którzy zostali źle uformowani mają jednak zaszczepione ludzkie pozytywne instynkty, pragną oczyszczenia, nie boją się kary, są zdolni do poświeceń i tak naprawdę nie chcą niczyjego nieszczęścia. Prawda jest jednak okrutna, konsekwencje trzeba ponieść. Film wzywa, jest dzwonem do pobudki: zróbcie coś! , nie udawajcie obojętności na taki świat i nie tkwijcie w przekonaniu, że nie da się zawrócić z tak źle obranej drogi. „Sailent twins” to produkcja polsko-brytyjska. Film oparty na faktach opowiada historię dwóch sióstr bliźniaczek o czarnym kolorze skórze, które jako małe dziewczynki odcięły się milczeniem przed zewnętrznym światem i to na wiele lat. Film sugeruje, że podłożem takiego zachowania była rasowa dyskryminacja w szkole. Dziewczynki wrażliwe i zdolne odcięły się również od własnej rodziny, porozumiewały się tylko ze sobą i zaskakujące było jak potrafiły sobie radzić w stworzonej przez siebie rzeczywistości i osiągać zamierzone cele, bardzo ambitne zresztą. Tajemnica i zagadka wpływów więzi krwi jakim jest bycie bliźniakiem w tym przypadku jest szczególnym wyjątkiem i opowiada zadziwiającą historię, którą niezwykle trudno jest zrozumieć przez ludzi z zewnątrz a pomoc graniczy z bezsilnością najlepszych psychologów. W tym przypadku została przekroczona cienka linia, która doprowadziła do otarcia się o chorobę psychiczną i niemalże nieodwracalne zmiany, które zamykały powrót do życia w społeczeństwie. Wzajemne zależności, miłość siostrzana, dominacje, uległości, brak akceptacji separacji, która zakończyć się mogła tylko próbą samobójczą i toksyczne oddziaływanie na siebie – po prostu jak w zamkniętym, zaklętym kręgu. Zaskakujące, że rozwiązanie tego węzła po wielu, wielu latach okazało się możliwe i pozytywne tylko dla jednej z nich. Nie zdradzę jakie. Możliwe i szczęśliwe tylko dla jednej z dwóch sióstr – sądzę, że tylko dlatego, że znalazły się osoby, które walczyły o nie mimo niewdzięczności, osoby, które nie odpuściły, osoby poza procedurami. W końcu może sam los wynagrodził lata cierpień , walki. Film dający nadzieję, że wszystko może się zdarzyć, ofiary nie idą na marne, a to, że mimo długotrwałej autentycznej walki nie zawsze osiągamy założony cel to jednak czeka nas inna nagroda czasem jeszcze większa, która jest niespodzianką ale możliwa jest tylko w przypadku autentyczności starań, czystości intencji i dużej ilości poniesionych ofiar. „Kobieta na dachu „z rewelacyjną rolą Doroty Pomykały. Film polsko-szwedzki. Zobaczyć dziś dojrzałą aktorkę bez botoksu i retuszu, nawet nago to luksus . Dzięki tej naturalności to bardzo przekonująca rola. Film niezwykle realnie, bez lukru przedstawia przeciętną polską rodzinę osadzoną w realiach polskiej rzeczywistości, pracy mało opłacanej, skromnych warunków mieszkania w blokowisku i jakichś pragnień starzejącej się kobiety aby było lepiej. Samotność człowieka w domu, mimo że jest rodzina. Obcość męża, właściwie bez szans na porozumienie inne niż tylko zapłacone rachunki i wykonane obowiązki domowe. Niby nie ma zdrady, jest bezpieczeństwo ekonomiczne ale jest straszna , ziejąca pustka. Syn też niby nie stwarzający problemów ale uciekający od problemów rodziców. Życie obok. Tragiczny los wrażliwej kobiety, która coś chciała zmienić w tej statecznej ale przerażającej rzeczywistości. Film pokazuje jak łatwo można popaść w pułapkę życiową, bez szans na rozwiązanie gdy jest się uczynnym dla najbliższych. O tym jak osoby z otoczenia, z którymi się mieszka i są rodziną potrafią bezdusznie wykorzystać swoich najbliższych i chętnie przerzucają odpowiedzialność z siebie na osobę, której powinni być wdzięczni i która powinna być chroniona przez nich. O ile w świecie przestępczym to można rzec – rzecz zrozumiała to w przypadku męża, syna, siostry – rzecz niebywała. Obejrzałam tylko trzy filmy z tegorocznego festiwalu. Jeden film dziennie, co drugi dzień. Wiedziałam, że będą to tortury psychiczne. Trudno mi było znaleźć kompana do takiej „rozrywki”. Dzisiaj ludzie unikają dyskomfortu, szukają przyjemności. Nie żałuję decyzji, że ominęłam recital Zbigniewa Zamachowskiego. Wyszłam z kina po każdym filmie jakoś na nowo wyedukowana w nieznanych mi tematach, ostrzeżona i zorientowana w rewirach, o których nic wiedzieć nie chciałam. Tak, uważam, że to filmy potrzebne, aby rozumieć więcej. I jak opowiada w swych filmowych opowieściach mistrz – reżyser Krzysztof Zanussi : ” Trzeba mieć aspiracje do światłego życia, bogatszego życia. Świat może przerazić, niesie zagrożenia i niepokoje. Są tacy, którzy nie chcą widzieć, słyszeć, chcą uciec, wsadzić nos w talerz jak prosię i nie chcą się więcej niczym interesować. A interesujące jest bycie w