Author name: Robert Wójcik

I znów opadną liście, ale zanim…

Zostaw komentarz / Bez kategorii, Mierzęcin według wspomnień dr Roberta Wójcika /

Zabytkowe parki i pałace prezentują się jesienią szczególnie pięknie. Nie można przegapić momentów przebarwień, są niepowtarzalne, nie identyczne. Spacer w Mierzęcinie jesienią musi się wydarzyć – Marzanna Leszczyńska. Zapraszam na krótką prezentację – zdjęcia i muzykę. Naciśnięcie czerwonego prostokąta z białą strzałką na obrazie poniżej uruchomi film. Tekst poniżej dr Roberta Wójcika co roku aktualny. Do jesieni trzeba się przekonać. https://idealzezgrzytem.pl/2023/11/20/mierzecin-zanim-opadna-liscie/ Jeśli życzysz sobie nas wesprzeć w zamian za wytrwałe głoszenie prawdy, zachęcam na wejście na stronę https://patronite.pl/idealzezgrzytem.pl i założenie konta, aby nam pomóc działać aktywnie, rozwijać kanał, umożliwiać realizowanie nowych projektów jak np. tłumaczenie artykułów na obce języki.  Wyświetleń: 174

I znów opadną liście, ale zanim… Read More »

Kolejna powódź na pewno przyjdzie, pytanie kiedy ?

1 komentarz / Po prostu aut /

Kliknięcie na czerwony prostokąt z białą strzałką na obrazku poniżej uruchomi krótki film. „Ta woda to nie rzeka- ona znajduje się kilkadziesiąt metrów dalej” – powiedziała mieszkanka tej posesji Pani Kwit. To jest miejscowość przygraniczna Opawica – film Katarzyna Banach Dr inż. Robert Wójcik dzieli się swoimi refleksjami Polska od kilkunastu dni walczy z wielką wodą. Najtrudniejsza sytuacja jest w południowo-zachodniej części kraju, a na Dolnym Śląsku i Opolszczyźnie – wracają obrazki sprzed lat. To w 1997 roku nadeszła bowiem powódź zwana dotąd „powodzią tysiąclecia”. Sama nazwa sugeruje, że takie zdarzenie wypada raz na tysiąc lat. A dziś do podobnego zdarzenia dochodzi po około 30 latach. Po drodze był jeszcze 2010 rok. Więc musimy być gotowi na to, że tzw. „powodzie tysiąclecia” będą zdarzać się częściej – Nie nazywajmy tego „powodzią tysiąclecia”, ale „kolejną powodzią”. Może lepiej przygotujemy się do tej następnej powodzi za rok , 5, 10 czy 30-40 lat, bo na pewno jej nie unikniemy. Nawet gdybyśmy wydali miliardy miliardów, to i tak w każdej chwili może przyjść takie zdarzenie pogodowe, które nas zmiecie… Powódź jest jedną z najczęściej występujących i najgroźniejszych klęsk żywiołowych. Zdarza się w niemal każdej strefie klimatycznej i powoduje olbrzymie straty społeczne i gospodarcze. Powódź jest zjawiskiem hydrologicznym, polegającym na podniesieniu się stanu wód rzecznych lub morskich i wystąpieniu ich ze swoich brzegów. Powoduje to zalanie terenów lądowych, które w normalnych warunkach nie są zalane wodą. W pierwszej kolejności wodą zalewane są tereny nabrzeżne, doliny i tereny depresyjne. Różne są przyczyny powstawania powodzi. Ze względu na proces, który prowadzi do wystąpienia powodzi, wyróżnia się w Polsce powodzie: – opadowe – wywoływane przez intensywne lub długotrwałe opady, – roztopowe – wywoływane gwałtownym topnieniem nagromadzonego śniegu, – zimowe – wywołane przez nasilenie zjawisk lodowych, np. zator lodowy z kry na rzece, – sztormowe – wywołanych silnymi wiatrami, np. sztormami. Powodzie można skategoryzować jako naturalne lub antropogeniczne. Drugi typ powstaje na skutek niewłaściwego zarządzania urządzeniami hydrotechnicznymi, np. uszkodzenia zapory wodnej, wałów. Dla suchych terenów najgroźniejsze są odmiany błyskawiczne. Do powstania tego zjawiska dochodzi, gdy szybko zalany teren nie może wchłonąć nadmiernej ilości wody. Rodzajem powodzi błyskawicznej szczególnie groźnej dla „zabetonowanych” miast jest z kolei powódź miejska. Dochodzi do niej, gdy w wyniku ulewnych deszczów kanalizacja miejska nie jest w stanie przyjąć tak dużych ilości wody i dochodzi do zalania części lądu. „Powódź tysiąclecia” to określenie klęski żywiołowej, która w 1997 roku dotknęła Polskę, wschodnie Niemcy, Czechy, Słowację i Austrię. Była spowodowana wylewem wód z dorzeczy m.in. Bystrzycy, Kwisy, Nysy Kłodzkiej, Odry, Olzy, Oławy, Prudnika, Skory, górnej Wisły, Widawy i Złotego Potoku. Na skutek powodzi tysiąclecia doszło do śmierci ponad 100 osób. Powódź wywołała ponadto straty szacowane na 4,5 miliarda dolarów, z czego 3,5 mld dolarów w samej Polsce. To straty – a cała odbudowa zniszczeń po powodzi 1997 kosztowało nasze państwo – 34 mld zł. Woda w krajobrazie Kotliny Kłodzkiej i życiu tamtejszych domostw jest na trwale wpisana w jej pejzaż. Od wieków płynęła po górskich stokach, nie licząc się z władzą królów i cesarzy. Budziła niepokój i zachwyt, pracując jak rzeźbiarz nad pięknem krajobrazu. Bo kotlina ta jest wyjątkowa z otaczającymi ją ze wszystkich stron górami, do tego stworzona wręcz, by w czasie obfitych opadów deszczu zmieniać się w zabójcze, niszczycielskie rwące rzeki, wręcz wodospady, które pozostawiają po sobie ogromne powierzchnie zalane wodą. Takie dno jeziora… Na tamtejsze góry spada co roku około 1000 litrów wody na metr kwadratowy, ale co jakiś czas bywa jej więcej, stąd wpisane w pejzaż powodzie. Szczególnie tragiczne pojawiły się w latach: 1310, 1475, 1598, 1783, 1883, 1938 oraz 1997. Do annałów przechodzi właśnie powódź 2024 roku. Niż genueński Boris – sprawca obecnej powodzi – w połowie września rzucił cień nie tylko na Polskę, lecz także na spory kawałek Europy Środkowo-Wschodniej. W niektórych miejscach w ciągu czterech-pięciu dni spadły średnie półroczne opady. W naszym kraju roczna suma opadów w Sudetach wynosi od 900 do 1200 l/mkw., tymczasem od 12 do 15 września posterunek opadowy Kamienica w Masywie Śnieżnika odnotował 370 l/mkw. Na pogranicznych krańcach Śląska Opolskiego spadło do 330 l/mkw. Jaka to ilość wody? – to taka jakbyśmy wylali ponad 3 pełne wanny wody o pojemności 100 litrów w swoim mieszkaniu na podłogę w mieszkaniu na 1 mkw. Licząc średnio powierzchnię mieszkania np. 50 mkw – to mamy 15 000 litrów wody. Chyba ta liczba przemawia od świadomości każdego. Od setek lat niż genueński przemieszcza się tą samą trasą, znad Zatoki Genueńskiej u północnych wybrzeży Włoch, przez Węgry i Austrię, w kierunku południowej Polski. Wędrując w głąb kontynentu zwalania, a czasami na dłużej lokuje swoje centrum na pograniczu polsko-czesko-słowackim. Tor wędrówki pogodowego systemu powodziowego odkrył pod koniec wieku XIX niemiecki meteorolog Wilhelm van Bebber. Wirujący nad Bałkanami i Europą Środkową cyklon sprawiedliwie rozrzuca opady po nizinach i dolinach, ale to góry wypiętrzone na jego trasie są czynnikiem wymuszającym ekstremalne ulewy. Zgodnie z obecnymi modelami klimatycznymi wzrostowi średniej temperatury na Ziemi towarzyszy wzrost ilości pary wodnej w atmosferze, co oznacza wzrost sum opadów. Zagrożenie powodziami jak było, tak będzie, spotęgowane tylko przez ocieplenie klimatu. Do tego powodziowy niż formowany w naturalnym procesie przychodzi nad Kotlinę Kłodzką szybko i nie daje wiele czasu na przygotowania. Pytanie? Czy ktoś domyślał się skali zniszczeń, kiedy pod koniec sierpnia w prognozach dla Europy Środkowej było widać utrzymanie się upału w pierwszej dekadzie września, a później rozbudowę zatoki chłodu, czemu zwykle towarzyszą nawałnice? To starcie między ciepłem a chłodem przyniosło ten ogromny opad deszczu, którego konsekwencją była dramatyczna powódź. Czy można zakładać, że zagrożenie od strony cyklonów genueńskich zmalało? Raczej nie. Większa ilość energii ( przez niespotykany od wielu lat wzrost temperatury ziemi) w systemie woda-atmosfera odbije się we wzroście liczby cyklonów genueńskich, które niosą ekstremalne opady. A biorąc pod uwagę fakt, że występują seriami, tworzą się w krótkich odstępach czasu, będą wielkim problemem w nadchodzącej bliskiej przyszłości.  Smutne to wszystko – w czasach lotów na księżyc, potężnego rozwoju „infrastruktury komputeryzacji naszego życia”, rozwoju sztucznej inteligencji, szybkości przebiegu informacji, dostępnych baz danych, śledzenia wszystkiego co się dzieje na ziemi przez tysiące satelitów – do dziś nie potrafimy zapobiec takim katastrofom – albo przygotować się skutecznie, aby je zminimalizować. Ja tego nie rozumiem absolutnie. Mam takie wrażenie, że „żyję – lub – inaczej – ludzie „żyją” w innym świecie”. – Myśmy ten świat zmienili. Zmieniamy go coraz szybciej. Jestem już pewien, że nasze przyzwyczajenia

Kolejna powódź na pewno przyjdzie, pytanie kiedy ? Read More »

Czy pokonamy fale Tsunami ?

Zostaw komentarz / Bez kategorii, Po prostu aut /

Niewątpliwie tsunami należy do grupy żywiołów, nad którymi człowiek nie potrafi zapanować. Niesie ono zamęt i zniszczenie ogromnych rozmiarów. Jest doskonałym przykładem, jak bardzo istota ludzka jest bezsilna wobec potęgi Matki Natury. Co to jest Tsunami ??? – jednym słowem – horror – zabija – chociaż jest niespotykanie piękne w swoim złowieszczym zabijaniu ludzi. Tsunami – to dużych rozmiarów fale oceaniczne wywołane podmorskim trzęsieniem ziemi, wybuchem wulkanu, osuwiskiem ziemi lub „cieleniem” się lodowców ( „ cielenie lodowców” to proces odrywania się od czoła lodowca brył lodu pod wpływem siły ciężkości – w powietrzu – lub siły wyporu – pod powierzchnią wody. Bryły lodu mają bardzo zróżnicowane rozmiary – od drobnych okruchów po góry lodowe o powierzchni nawet setek kilometrów kwadratowych). Zjawisko to teoretycznie mogłoby być – i chyba może jest … spowodowane też przez upadek meteorytu – co też jest odnotowane w historii naszego globu – jedna z wersji mówi, że przez upadek meteorytu wyginęły dinozaury … i zaczął się inny świat dla naszej ziemi – Homo Sapiens – czyli my – ludzie. Wtedy jeszcze ludzi nie było – ale było życie – które kształtowało się w dziwaczny i niezrozumiały sposób… ale dziś jesteśmy tego namacalnym przykładem – jesteśmy. Choć kwestią czasu jest tylko to – że zginiemy. I sami jesteśmy sobie winni. Tsunami – choć nazywane jest „wielką falą”, tak naprawdę to seria fal, z których jedna ma charakter dominujący – jest najwyższa i sieje największe spustoszenie. Może mieć (średnio) do 40 metrów wysokości – to potężna siła – zabija wszystko jak uderzy w naszą ziemię – plażę, nabrzeża , porty Odstęp czasu pomiędzy dotarciem każdej z kolejnych fal tsunami do brzegu może wynosić około 30 min. Tak było w przypadku tsunami z 2004 roku, które swój początek miało w pobliżu zachodniego wybrzeża Sumatry na Oceanie Indyjskim. Wywołane przez zbieżny ruch płyt litosfery czyli zewnętrznej, sztywnej powłoki  Ziemi  obejmującej jej  skorupę – zaliczanej do górnej części  tzw. płaszcza ziemskiego. Litosfera jest pojęciem szerszym niż skorupa ziemska. Jest ściśle związana z biosferą oraz hydrosferą, a także atmosferą- miąższość – głębokość  litosfery wynosi od ok. 10 do ponad 100 km, a jej temperatura w dolnej części dochodzi do 700  Celsjusza !!! – Litosfera Ziemi podzielona jest na poruszające się względem siebie płyty, których ruch opisywany jest tzw. teorią tektoniki płyt -powoduje powstawanie w skałach naprężeń i kumulowanie energii – i jej wyzwalaniem. Kiedy energii jest zbyt dużo, masy skalne przesuwają się, powodując drgania, które rozchodzą się pod postacią fal sejsmicznych. W ten sposób powstaje podmorskie trzęsienie ziemi, które jest najczęstszą przyczyną powstania fal Tsunami. Wybrzeża na całym świecie – mogą być atakowane przez kolejne grzbiety fali tsunami w odstępach równych okresowi fali, a więc w przedziałach rzędu kilkunastu lub kilkudziesięciu minut. Cofające się tsunami może sprawiać wrażenie gigantycznego odpływu. Czasami „cofanie” się wody może poprzedzić pierwszy atak Tsunami – tragiczny dla ludzi we wszystkich szerokościach i długościach geograficznych… Tsunami różni się od fali wiatrowej tym, że w falowaniu bierze udział woda na całej głębokości (od dna do powierzchni), a nie tylko jej powierzchniowa warstwa. Po tym, jak fale zostaną wywołane, przemieszczają się po oceanie z prędkością sięgającą nawet 800 kilometrów na godzinę !!! – to tak jakbyśmy jechali samochodem z prędkością – niewyobrażalną !!! – i mogą przebyć cały ocean w ciągu jednej doby – przez 24 godzin – to odległość 19 200 kilometrów – można powiedzieć śmiało – 1/3 długości równika ziemi – i na dodatek przybiera na sile – potęguje swoją niszczycielską moc , jeżeli dojdzie do tego druga erupcja ziemi – co się zdarza – to już katastrofa niewyobrażalna. Ale nie jest aż tak tragicznie – Na otwartym oceanie tsunami porusza się z zawrotną prędkością, ale ma znaczną długość, z tego też względu fala jest stosunkowo niska (przeważnie do 1 metra) i prawie niezauważalna. Nie stanowi więc większego niebezpieczeństwa dla statków. Zbliżając się do brzegu, na szelfie, fala skraca się, przez co jej wysokość znacznie rośnie wraz z podnoszącym się dnem oceanicznym. Docierając do wybrzeża, jej wysokość może przekroczyć 40 metrów (przybliżona wysokość 20 piętrowego budynku … Kolejne fale mogą atakować przybrzeżne miejscowości nawet przez kilka następnych godzin. Najwyższą, czterdziestometrową falą tsunami w XXI wieku była ta, która uderzyła w Indonezję w 2004 roku. Fale tsunami wdarły się na 2 kilometry w głąb lądu na Sumatrze w Indonezji i w Tajlandii, a na wybrzeżu Sri Lanki woda sięgnęła rejonów oddalonych o kilometr od brzegu. Najwięcej takich zjawisk występuje na wodach Oceanu Spokojnego. Gdzie było największe tsunami na świecie? Przerażający kataklizm miał miejsce w zatoce Lituya, na Alasce. W 1958 roku wystąpiło tam trzęsienie ziemi o sile 8 stopni w skali Richtera. W następstwie tej katastrofy, do wody osunęło się 40 mln metrów sześciennych ziemi, w wyniku czego powstała fala o wysokości 524 metrów!  Naukowcy określają takie zjawisko mianem  MegaTsunami. Na szczęście katastrofa miała miejsce w obszarze słabo zaludnionym. Zginęły wówczas tylko dwie osoby. Inne katastrofy pochłonęły znacznie więcej istnień ludzkich. Im głębsza jest woda, tym większa prędkość tsunami. Na oceanie o głębokości 5000 metrów może ona pędzić z prędkością nawet 750 km/h. Średnia prędkość fali sejsmicznej w skałach może się wahać od 2000 do 9000 km/h. Tę właśnie różnicę w prędkości przemieszczania się fal sejsmicznych i tsunami wykorzystuje się do ostrzegania przed potencjalnym kataklizmem. Międzynarodowe systemy alarmowania o niebezpieczeństwie działają na Pacyfiku, Oceanie Indyjskim, w rejonie Karaibów oraz na północno‑wschodnim Atlantyku – są. Te ostatnie obejmują swoim zasięgiem również basen Morza Śródziemnego, gdzie także występują podmorskie trzęsienia ziemi czy wybuchy wulkanów, które mogą spowodować powstanie tsunami. W chwili zarejestrowania fal sejsmicznych powstałych w wyniku trzęsienia ziemi pod dnem morskim, wysłane zostaje ostrzeżenie o możliwości wystąpienia tsunami. W zależności od oddalenia epicentrum od brzegu, czas na reakcję i ewakuację ludności może być bardzo krótki i wynosić od kilku do kilkunastu minut. Te systemy nie są jeszcze bezpieczne – nie ostrzegają ludzi. Po Tsunami z 2004 roku system wykrywania podwodnych trzęsień został znacznie rozbudowany – obecnie składa się z 2 elementów: – detektorów tsunami, – sieci komunikacyjnej pomiędzy ośrodkami, które wzajemnie informują się o niebezpieczeństwie. Wykrywanie tsunami działa na szczeblu regionalnym i międzynarodowym. Mieszkańcy wybrzeży Oceanu Spokojnego mogą zamówić usługę otrzymywania informacji na temat aktualnego zagrożenia przez SMS, przez tzw. Zintegrowany System Monitorujący Tsunami. Odnotowane najbardziej tragiczne Tsunami na naszym globie: – 22 grudnia 2018 – tsunami w Cieśninie Sundajskiej po wybuchu wulkanu Anak Krakatau – Zginęło co najmniej 281 osób. – 28 września 2018 – fala

Czy pokonamy fale Tsunami ? Read More »

Koźli – czy…. diabelski księżyc ?

Zostaw komentarz / Bez kategorii, Po prostu aut /

Zapraszam na ciekawy tekst dr Roberta Wójcika o pełni lipcowego księżyca. Szczypta wiedzy pasjonata klimatu połączona z obserwacją , ale też obawami. Jak zwykle napisana w niezwykły i pasjonujący sposób. Materiałem, który ubogaci tekst jest krótki film z muzyką i przepięknymi fotografiami Marka Każmierskiego z Nowin Wielkich. Przypomnę, że Pan Marek Każmierski został w tym roku przyjęty do Związku Polskich Fotografów Przyrody – Marzanna Leszczyńska Naciśnięcie czerwonego prostokąta z białą strzałką na obrazie poniżej uruchomi film ze zdjęciami i muzyką. Na zdjęciu dr Robert Wójcik W 2024 roku w lipcu pełnia Księżyca pojawiła się na niebie 21 lipca o godz. 12:19. Wtedy do tarcza ziemskiego satelity była w pełnej okazałości, a dla nas – wszystkich ludzi na świecie – nie tylko osób parających się astrologią – ma to ogromne znaczenie. Według mnie – smutne i katastroficzne. Nie wiem czy ktoś wie o tym, ale dni poprzedzające i następne po tej dacie – według mnie – „diabelskie” trzy dni – zostały uznane w obecnym i poprzednim stulecie za najcieplejsze na świecie – średnia globalna temperatura globu przekroczyła ponad grubo – 17 stopni C ( dni od 20 do 22 lipca 2024 roku) . Skrajnie wysokie ( i też niskie temperatury) , które stają się coraz bardziej powszechne na naszym globie wraz z postępującą – katastrofalną zmianą klimatu, są odpowiedzialne za ponad 5 milionów zgonów na całym świecie każdego roku ( lata 2015 – 2024 – w Europie to ponad 1,1 mln/rocznie – w Polsce – średnia od 2020 roku to ponad 50 tysięcy/rocznie osób…). Nie jest temu winna opisywana pełnia Księżyca w lipcu – ale ludzie – My – mieszkańcy naszej ziemi – Ty i Ja. Ale chyba wszyscy mi przyznają jedną rzecz- ta pełnia w dniu 21 lipca – niesie za sobą jakąś „ceremonię” – jakieś przesłanie – coś niesamowicie demonicznego – według mnie – czasowo rozpoznawalnego – czas końca życia ludzi na tej ziemi. Czy tak musi być ? chyba nie – wszystko zależy od nas – ludzi. Pełnia Księżyca od wieków była świętowana przez ludzi czczących naturę, a każda pełnia ma do dziś swoją charakterystyczną nazwę. Ta występująca w lipcu nazywana jest „koźlim Księżycem”. Skąd wzięła się ta nazwa? Pełnia w lipcu nazywana „Koźlim Księżycem” (ang. Buck Moon) ze względu na to, że w tym czasie młode jelenie (ang. buck) zaczynają rozwijać swoje poroże. Ta nazwa pochodzi z tradycji rdzennych Amerykanów ( Ameryka Północna) , którzy nadawali nazwy pełniom Księżyca, aby łatwiej rozpoznawać pory roku i cykle przyrody. Nazwanie lipcowej pełni koźlim Księżycem przypisuje się Indianom, którzy skojarzyli jej występowanie ze wspomnianym powyżej czasem, gdy kozły zrzucają poroże. Zjawisko określane jest też burzową pełnią, ponieważ w czasie, gdy można zaobserwować je na niebie, towarzyszą mu częste wyładowania atmosferyczne- obecnie niezwykle silne i skumulowane – we wszystkich częściach naszego globu – w Europie – szczególnie dotkliwe i tragiczne dla ludzi . To, co odróżnia koźli Księżyc od przeciętnej pełni to wrażenie, że Księżyc jest o wiele większy niż standardowo, a do tego może się wydawać, że wisi tuż nad ziemią. Jest ogromny, przeraźliwie piękny – ale wygląda tak jakby zbliżał się do naszej planety – i chce ją pochłonąć – tak aby na zawsze została pochłonięta… Różne ludy ( plemiona) na Ziemi używały innych nazw na określenie lipcowej pełni księżyca, takich jak Łososiowy, Malinowy czy Burzowy Księżyc. Celtowie nazywali go Księżycem Ziół lub Księżycem Miodu Pitnego, podczas gdy ludy anglosaskie preferowały termin Sienny Księżyc, odnoszący się do lipcowych sianokosów. Jednym z charakterystycznych aspektów letnich (w lipcu to apogeum, ale w innych miesiącach jest to też widoczne – też w czerwcu – 22 dnia tego miesiąca…) pełni Księżyca na półkuli północnej jest fakt, że tarcza naszego naturalnego satelity znajduje się wtedy nisko na niebie. Dzięki temu nasz ziemski Księżyc – wydaje się większy i często przybiera malowniczy, złocisty odcień ( według mnie diaboliczny – szatański) . Jest to spowodowane tym, że odbite światło Księżyca musi przejść przez grubszy obszar atmosfery ziemskiej, która rozprasza krótsze, niebieskie fale światła. Niektórzy w okresie występowania pełni księżyca skarżą się na złe samopoczucie, lecz są też tacy, którzy wyczekują pełni. Może to „wilkołaki” – a może koneserzy tego niezwykłego spektaklu na niebie. Ja osobiście się tego boję – mam złe skojarzenia z tym „światłem kulistym” w lipcu . Bardzo złe, No cóż – oprócz amatorów astrologii, zakochanych ludzi, innych dziwnych ludzi…. do tej grupy należą także miłośnicy fotografii. Ja nie – ta pełnia mnie przeraża – krótko – boję się jej.   Tym, którym nie udało się zaobserwować „koźlego Księżyca” – tego diabelskiego uroku – a chcą – podpowiadamy, kiedy taka pełnia wystąpi w kolejnych miesiącach tego roku: 19 sierpnia, 18 września, 17 października, 15 listopada, 15 grudnia. Do odważnych świat należy – w moim odczuciu – to normalne zjawisko astronomiczne – ale dla mojej „psychy” – anormalne. Jest od wieku wieków opisywane i ma jakieś przesłanie piękna nocy – złowieszczej nocy – przez to, że tak bardzo malowniczo ubarwionej tym światłem . Ma w sobie to światło coś bardzo niepokojącego – mówiącego o jednym- że szybkimi krokami zmierzamy ku końcowi. Wszystko zależy od nas – od ludzi – żyjących w tym układzie słonecznym … Jak długo – A kto to wie…. dr. Inż. Robert Wójcik Czytelniku! Jeśli życzysz sobie nas wesprzeć w zamian za wytrwałe głoszenie prawdy, zachęcam na wejście na stronę https://patronite.pl/idealzezgrzytem.pl i założenie konta, aby nam pomóc działać aktywnie, rozwijać kanał, umożliwiać realizowanie nowych projektów jak np. tłumaczenie artykułów na obce języki.

Koźli – czy…. diabelski księżyc ? Read More »

Gorzów – Wielki – Gorzów Polski – a więc zawsze Wielkopolski

7 komentarzy / Bez kategorii, Nasze lubuskie i historia tajemnic lubuskiej krainy /

Na Fb krąży taki śmieszny wierszyk – zacytuję : „Siedzą sobie leśne dziadki – z nudów zaczynają gadki. Co i gdzie by ktoś wywinął ? żeby po nich ślad nie zginął? I tak siedzą i dumają w końcu doszli… już coś mają! Już biegają, są w euforii. Zapiszemy się w historii ! Chodź mieszkańców znów skłócimy… Nazwę miasta znów zmienimy… Tu gdzieś nożem, A tam wałkiem Usuniemy ten człon całkiem! Radę miasta przekonamy Przepchną szybko I to mamy! A w przyszłości, gdy ktoś spyta Kto to zrobił? MY ELITA! ” Brawo dla autorów – teksu tego wiersza – jest jeszcze muzyka… Bomba !!! O tych leśnych dziadkach…. – Chodzi o zmianę nazwy miasta – Gorzów Wielkopolski na Gorzów. Inicjatorem jest Grupa lub Komitet 66 osób ( nie wiem kto to – i nie chcę wiedzieć), która skierowała się z takim wnioskiem do Prezydenta Miasta Gorzowa Wielkopolskiego w październiku 2023. O tej inicjatywie – wniosku nie będę pisał – jak ktoś chce – można go znaleźć w Internecie. Jest on irracjonalny – pozbawiony analizy prawnej, ekonomicznej, administracyjnej, marketingowej, historycznej itp., itd. Jest beznadziejny !!! – chociażby przez to , że ma 13 stron (nie licząc podpisów – a jakie tytuły naukowe …. – może ze dwadzieścia…). Ten kto się podpisał pod tym – chyba Bóg mu odebrał rozum. Dlaczego? Bo prawie po 80 latach ( przepraszam 78 lat… z hakiem) tożsamość Polska jest w nazwie Gorzowa Wielkopolskiego – dlaczego ktoś chce ją wyrugować ? Komu ona przeszkadza ? Te osoby – te „ „66” to są chyba ze Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD) . No brawo – zamiast ubywać wiekowo – przybywa czasowo. A teraz moja opinia – „Nie – nigdy więcej – nie poruszę tematu zmiany nazwy miasta” – autor – Rafał Wilk. Straciliśmy autora przez hejt – dwie swoje publikacje na portalu http://www.idealzezgrzytem.pl – kazał usunąć. Powiedział , że z „ nimi” nie należy się komunikować . Szkoda autora – takie jest życie. Szanujemy decyzje …. Muszę napisać dlaczego – Chyba chce mieć „ święty spokój ”. Hejt jest cichy – ale uderza w nasze wartości szerzenia prawdy i rzeczywistości. Nie spodziewamy się żadnej zmiany w tym konkretnym temacie – chodzi o drugą stronę. Właścicielowi portalu https://www.idealzezgrzytem.pl – BARDZO DZIĘKUJĘ ZA TO, ŻE MIAŁ ODWAGĘ JE OPUBLIKOWAĆ. „No cóż – nikt nie podjął rękawicy” – tak napisał Rafał Wilk. A przecież można było napisać komentarz – portal jest otwarty dla wszystkich. A może bali się ? – a może inne metody są według nich skuteczne. Chyba tak . Proponuję tym wszystkim – „ innym” przeczytanie powieści „ Popiół i diament” – tam jest pięknie opisana scena. Nie powiem jaka – ale krótko streszczę – „ Towarzyszu Podgórski – robić swoje, dopóki człowiek żyje, to jest ważne.” Naszym celem jest pisanie prawdy – prawdy oczywistej i zrozumiałej – dla każdego czytelnika – mieszkańców – przede wszystkim – Gorzowa Wielkopolskiego – i tych bez wykształcenia i z wykształceniem. My nie dzielimy ludzi – my szanujemy wszystkich mieszkańców Stolicy Lubuskiego. Nawet taki amatorski portal – jak nasz – nie jest wolny od przysłowiowego „szczucia” – mamy na to dużo przykładów. Czujemy się zastraszeni. Nie chcemy tego. Ktoś musi być mądry. Po co nam dziwne telefony, informacje – hejt na fb, dziwne smsy czy maile w środku nocy… Koniec tego . Analizujemy to dokładnie. Drodzy Państwo – czy tak ma być – Pytanie ? – Dlaczego tak jest – czy wracają lata 50 … ubiegłego wieku ? Wstyd… Jednocześnie dziękujemy wielu czytelnikom za bardzo ciepłe słowa – Jeszcze raz dziękujemy – słowa wsparcia. A autorom tego wierszyka – na wstępie i tytułu tego artykułu – Duże Brawa i oklaski . Na koniec – jedna uwaga. To, że ktoś ma jakieś stanowisko czy tytuł naukowy – nie świadczy o tym, że zawsze ma niepodważalną rację. To też dotyczy wszystkich innych osób – powiedzmy sobie szczerze – związanych w jakiś sposób z polityką czy dziennikarstwem– piastujących poważne stanowiska i chcących coś ugrać. Ja uważam, że zaistnieć – i coś ugrać. . Naród Was nie wybrał, a wszystko dziś można ”kupić” czy „sprzedać” . Irracjonalne pomysły też. To tylko zależy od tego – jak chorągiewka zawieje – w lewo – prawo – a może pośrodku. Możecie innych krytykować – Wasze prawo – ale proszę – nie Zastraszać !!! – To nieładne… – to taki cios „damskiego boksera” . Wiem, że kasa jest ważna… Trzeba mieć to Coś – WIEDZĘ, MĄDROŚĆ I ODWAGĘ – tak jak np. Prof. Grzegorz Piotr Kucharczyk – ma czas i wiedzę – jest Wielki- i przejdzie do historii Gorzowa Wielkopolskiego. To osoba niezwykle wartościowa – słuchanie jego przemówień czy wykładów – to poezja – i z tego się cieszę. Brawo Panie Profesorze !!! Przepięknie Pan to powiedział – mówię o wykładzie pt. „ Żadne znamiona, a genocidium atrox” – link : https://idealzezgrzytem.pl/2024/07/22/zadne-znamiona-a-genocidum-atrox-11-07-2024-gorzow-wielkopolski/ Nic dodać-tylko słuchać – i uczyć się od Pana historii. Jest Pan Wielki… Pozostało nam tylko „tło” dzisiejszego dnia – chwili – takie beznadziejne… taka to teraźniejszość – tak jak otwarcie igrzysk olimpijskich w Paryżu – gdzie My jesteśmy ? „66 ” – to taka gra w karty … cztery asy , czterej królowie, cztery damy, czterech „gońców” – a reszta to same blotki. Prymitywna gra – Rozgrywają tą grę z Wami – Drodzy Gorzowianie Wielkopolscy – Życzę im Wszystkiego – najlepszego . Przegrają – Wy wygracie – macie wiedzę i zdrowy rozsądek. Jak się gra na pieniądze – to trzeba mieć coś w portfelu. Oni liczą na Wasz portfel. A ich portfel jest pusty – tam są „obierki od ziemniaków” do jedzenia. Pustynia. Dużo krzyku, balonów nadmuchanych i polityki – sensu żadnego. Tak się zastanawiam – o co tu chodzi ? – i już chyba wiem. Wy chyba już też wiecie. Bić pianę!!! – po gorzowsku !!! – a może Wy się w niej utopicie ? Igrzyska… a kto jest gladiatorem ??? Ma być rozum – tylko nie tych „ 66”… Gorzowianie Wielkopolscy – Gorzów – Wielki – Gorzów Polski – a więc zawsze Wielkopolski Pozdrawiam Wszystkich Czytelników dr inż.

Gorzów – Wielki – Gorzów Polski – a więc zawsze Wielkopolski Read More »

KAPLICZKA CUDÓW…W MIERZĘCINIE

11 komentarzy / Bez kategorii, Mierzęcin według wspomnień dr Roberta Wójcika /

Minęło 20 lat od poświęcenia wybudowanej kapliczki w otoczeniu Pałacu w Mierzęcinie. Stoi na skraju drogi, jednej z odnóg Kręgu Dwunastu Dróg wiodącej do polnej drogi wysadzonej starymi śliwami. Maj jest okazją do jej bliższego poznania. Zapraszam na krótki film – a w nim: fotografie kapliczki w Mierzęcinie, niezwykłe fotografie przyrody, wzruszający utwór muzyczny. Naciśnięcie czerwonego prostokąta z białą strzałka na obrazie poniżej uruchomi film. Jest tam – została poświęcona dokładnie 2004 roku – 3 maja. Nie będę pisał kto ufundował, czy kto ją wybudował. To skromni ludzie- nie chcieliby teraz, aby pisać o nich – niech zostaną anonimowi. Pan Bóg jest wszędzie, w każdym zakątku świata. Wszyscy mają inny wymiar jego postaci w kulturze różnych religii. Nie ma ludzi bez wiary. W mojej ojczyźnie – Polsce – stoją na rozstajach dróg, złotych polach i w leśnej zieleni. Są  krzyże przydrożne, kapliczki Madonny – symbol naszej wiary, co zdobią pejzaż naszej dziwnej ziemi. Wskazują Tobie którędy iść. I chcą Cię objąć ramionami swymi, słuchają twoich próśb i twego płaczu, trosk i nadziei. A ty zapominając po chwili o swojej gorącej modlitwie…. ciągle wędrujesz i wracasz do jakiejś dziwnej krawędzi, zapominasz po chwili co robiłeś, co chciałeś i w jakiej intencji … i gdzieś tam w wieczornych myślach mówisz sobie – przecież się modliłem , nie omijałem tej kapliczki i krzyży przydrożnych. Pamiętaj – to nie tylko symbole – to nasze uczucia i troski nasze, o które się modlimy codziennie i skrycie. Musisz mieć czystą duszę i dobre intencje. Ktoś na to patrzy z góry i ocenia Ciebie. Pamiętaj – ten ktoś ma wielkie serce i widzi Twe słabości i chwile zwątpienia po twojej osobistej, szarej chwili. Bądź szczery i prawy do końca, nie oszukuj siebie. Proszę … Przystań i zastanów się, chociaż przez chwilę. Czy idziesz po dobrej, czy też po złej drodze? Bo wyrw i manowców jest dziś pełno wszędzie – wszystkie bardzo strome brzegi mają – Wpaść w nie bardzo łatwo, a wyjść bardzo trudno. Drogi do niej zgubić nie można. Nigdy jej nie omijałem, nawet wtedy kiedy byłem już u kresu sił i wiedziałem , że koniec mej drogi. A Madonna w kapliczce pomogła mi w mej doli. Bardzo ciekawe …. Do dziś zachowała się tradycja budowy krzyży i kapliczek przydrożnych. Powstają na prywatnych posesjach, w bezpośrednim sąsiedztwie domów lub w miejscach ogólnie dostępnych. To przejaw naszej wiary i szacunku dla przodków, ale także pozostawienia potomnym śladu po czasach dzisiejszych. Tak … są wszędzie: na wsiach i ich skrajach, w ciszy leśnych duktów, na polach, otoczone falującym zbożem, na łąkach zatopione w polnych kwiatach, na skrzyżowaniach dróg i rozdrożach, w przydomowych ogrodach, nad rzeczkami i strumieniami. Ptaki na nie patrzą, kochają się i zakładają gniazda….. Jedne skromne, proste, inne rozbudowane, kolorowe. Zdawać się może, że są od zawsze i dawna. Stanowią trwały element polskiego krajobrazu, stanowiąc jego niezaprzeczalną ozdobę, będąc zarazem jego perłami. Są przede wszystkim znakiem wiary naszych przodków – mówię o kapliczkach starych. Są także elementem kultury i wierności tradycji. Często są świadkami historii tej ziem, świadectwem szczególnych, dziwnych wydarzeń. Wiele z nich, to najcenniejsze zabytki okolic, w których stoją. Rzeźbione w drewnie i kamieniu, malowane na drewnie, przybite do drzewa, zbudowane z polnego kamienia, usadowione w małych drewnianych lub murowanych domkach, stojące w niszach na drewnianych palach lub murowanych cokołach…. Dawały nadzieję, wskazywały drogę, chroniły przed nieszczęściami, utwierdzały w wierze, były zachętą do modlitwy – i wszyscy się modlimy po cichu – po prostu są. Przydrożne kapliczki, to nasze sumienie i nasze grzechy – „rozsiane w krajobrazie modlitwy ludu polskiego.” Fundatorami przydrożnych kapliczek były lokalne społeczności, parafie, rodziny szlacheckie i chłopskie. Różne były powody, że we wsi bądź okolicy pojawiała się kapliczka. Były wyrazem pragnienia obecności na miejscu Boskiego patrona i wiary, że swoją mocą uchronią wieś bądź rodzinę od chorób i nieszczęść. Często były hołdem dziękczynnym – modlimy się po cichu za łaski, za cudowne wyzdrowienie, za pomyślność, szczęśliwy powrót z wojny, tułaczki czy zesłania, za uchronienie od kataklizmów – ognia, powodzi, wojny czy też pomoru. Bywało, że były spełnieniem pokuty za popełnione grzechy – to dzisiejsze przesłanie dla wszystkich. A było ich wiele… czy ktoś wie jak wiele – no spójrzmy na swe życie – Czy jesteśmy bez grzechu, tacy dobrzy przyjaciele ? Te kapliczki są i były oznaką obecności Boga wśród tych małych, lokalnych społeczności – takich jak nasza. A dziś w czym My żyjemy ? Powiedzmy sobie szczerze. Odpowiedzmy sobie sami. Bywało, że kapliczkę stawiano w miejscu, które cieszyło się złą sławą – uroczysko, rozstaje dróg, wielkie głazy narzutowe – aby przepędzić stamtąd złe duchy, zmory i siły nieczyste. W przydrożnych kapliczkach najczęściej umieszczano figurę Jezusa Frasobliwego. Ta pełna bólu, troski i niedostatku postać Boga – Człowieka, nazywanego także Jezusem Bolejącym albo Miłościwym, doskonale współgrała z ciężką chłopską dolą. Bardzo często kapliczki poświęcano Matce Boskiej. Stawiano je głównie w miejscach lokalnych objawień Matki Bożej, w czasie których prosiła o postawienie w tym miejscu kapliczki. Takie kapliczki postawiono m.in. na Wiktorówkach w Tatrach, w Gietrzwałdzie, Dąbrówce Kościelnej koło Skoków i innych. Wynikało to z głęboko zakorzenionej wiary, że Matka Boża jest najlepszą Orędowniczką i Pośredniczką u swojego Syna Jezusa Chrystusa. Ponadto wynikało to z zaufania, jaką darzyły lokalne społeczności Matkę Boga. W kapliczkach najczęściej ustawiano figury Matki Bożej, dzieła lokalnych artystów. Przedstawiały one Matkę Boską Niepokalanie Poczętą, Szkaplerzną, Różańcową, Królową Polski. Czasami wnętrze kapliczek zajmował obraz Matki Boskiej w Jej Jasnogórskim Wizerunku. W kapliczkach umieszczano także figury świętych, którzy mieli strzec wsi, osady, dworu. Św. Florian strzegł od pożaru, Św. Jan Nepomucen strzegł od powodzi – stawiany w miejscowościach położonych nad rzekami, a także patronował rolnikom, chroniąc ich pola przed suszą czy gradobiciem, zmieniającym się klimatem – a Św. Roch i Św. Rozalia strzegli przed zaraźliwymi chorobami, które często przybierały postać dziesiątkujących mieszkańców epidemii. Św. Wawrzyniec patronował ubogim, których wówczas ( i dziś …) było bardzo wielu. Św. Benon patronował rybakom, Św. Jacek chronił przed kradzieżami i złodziejem, Św. Józef strzegł domowego ogniska i rodziny , a Św. Ambroży opiekował się pszczelimi pasiekami, mówiąc krótko pszczołami i ich złotem – miodem…. Przydrożne kapliczki są miejscem zaspokojenia indywidualnej lub wspólnej potrzeby modlitwy w różnych intencjach. Przechodzący koło

KAPLICZKA CUDÓW…W MIERZĘCINIE Read More »

…KIEDY NIEMOŻLIWE STAJE SIĘ MOŻLIWE…NOWY BURMISTRZ DOBIEGNIEWA

1 komentarz / Bez kategorii, Nasze lubuskie i historia tajemnic lubuskiej krainy /

Wstęp …. Po wyborach samorządowych w kwietniu 2024 roku – portal http://www.idealzezgrzytem.pl wpadł na pomysł, aby wybrać kandydatów, którzy startowali po raz pierwszy, aby podzielili się swoimi refleksjami z udziału w wyborach, mieli okazję zaprezentować się też z innej strony i podzielić się z wyborcami swoimi poglądami. Wywiady (nagrane) przeprowadzono w Gorzowie Wlkp. : z jednym kandydatem na radnego, który nie został wybrany, oraz z kandydatem na prezydenta miasta, który też nie został wybrany. Niestety nie ukażą się one, ponieważ Ci kandydaci w rezultacie nie udzielili autoryzacji. Zamilkli nie informując , że wycofują się z tego co powiedzieli. No cóż… zabrakło chyba szczerości, odwagi, kultury i szacunku- a przegrywać trzeba umieć. Chyba na takich kandydatów głosować nie warto. Te same pytania otrzymał jeden z kandydatów na stanowisko Burmistrza Dobiegniewa, który w pierwszej turze – przegrywał – ale w drugiej stało się „niemożliwe” … i ostatecznie wygrał. Odpowiedział na wszystkie pytania pracowicie, po prostu przesłał odpowiedzi pisemnie, znalazł czas mimo nowych obowiązków (pewno pisał po nocach…). Wróży to dobrze dla miasta i gminy Dobiegniew – widać solidność, dotrzymanie słowa i szacunek – to niezwykłe wartości. Cieszymy się bardzo i mamy zaszczyt zaprezentować : NOWEGO BURMISTRZA MIASTA I GMINY DOBIEGNIEW – PANA BARTOSZA JABŁOŃSKIEGO …… WYBORY SAMORZĄDOWE 2024 ROK Pytanie : Kim jest Pan mgr inż. Bartosz Jabłoński ? – Nowy Burmistrz Dobiegniewa – proszę opowiedzieć coś o sobie… długo…. Odpowiedź B. J. : „Nowy Burmistrz Dobiegniewa” to przede wszystkim autochton – z Ziemią Dobiegniewską związany od urodzenia czyli od 1986 r. Wychowałem się w wielodzietnej rodzinie, mając szczęście posiadania siostry i dwóch braci. Szczęście zwieńczone wspaniałymi rodzicami, czyli moją mamą Danutą i tatą – nieżyjącym już Markiem. Rodzice, podobnie jak ja, wychowali się tutaj i pracowali od najmłodszych lat. Mama przez bardzo długi czas realizowała się w roli pielęgniarki, pracując w lokalnej przychodni w Radęcinie, tata natomiast przez wiele lat związany był z PUK „Komunalni” oraz Zakładem Gospodarki Mieszkaniowej w Dobiegniewie. Ich praca powodowała, że problemy mieszkańców naszej gminy w naszym domu były zawsze na porządku dziennym, bo ciężko było przejść koło nich obojętnie… Myślę, że to już wtedy zostało zaszczepione nam przekonanie, że warto ludziom pomagać i starać się o lepsze jutro. To rodzice wychowali mnie i zaszczepili wartości, które z pewnością przyczyniły się do tego w jakim miejscu znajduję się aktualnie. Ja od życia dostałem naprawdę wszystko…cudowny dom rodzinny, edukację i wychowanie na najwyższym poziomie. Los sprawił, że poznałem moją cudowną żonę Dominikę z którą mam- zachowując niejako rodzinną tradycję – czwórkę wspaniałych i zdrowych dzieci. Ten sam los sprawił, że zostałem niedawno Burmistrzem Dobiegniewa i powiem szczerze – jest to dla mnie niesamowite wyróżnienie i jednocześnie sposobność do podzielenia się tą dobrą energią z innymi. Pytanie : Jest Pan najmłodszym Burmistrzem Dobiegniewa w jego powojennej historii – jak Pan to ocenia ? Odpowiedź B.J.: Mówiąc szczerze nie weryfikowałem tego faktu, ale myślę, że mój wiek czyli 37 lat, a dosłownie za chwilę 38 lat, w aktualnej sytuacji może być wyłącznie atutem. To taki okres życia, kiedy człowiek sercem znajduje się jeszcze w entuzjastycznej młodości, a umysł dostrzega już szersze znaczenie piękna życia i tego co w nim naprawdę ważne. Pytanie : Panie Burmistrzu – w pierwszej turze Pan przegrał – w drugiej – wygrał . Jak Pan to zrobił ? …. Sztukmistrz czy …. No właśnie – Co przesądziło o zwycięstwie w wyborach ? Odpowiedź B.J.: To z pozoru łatwe pytanie wymaga szerszego kontekstu. Analizując sytuację wyborczą miałem pełną świadomość faktu, że moje zwycięstwo w pierwszej turze jest praktycznie niemożliwe. Z matematycznego, a właściwie ze statystycznego punktu widzenia wiedziałem, że najlepiej dla mnie będzie jeśli w wyborach pojawi się jak najwięcej kandydatów na stanowisko Burmistrza – i tych w Dobiegniewie było 4 (czterech). Pierwsza tura wyborów była więc sprawdzianem, czy istnieje realne poparcie mojej kandydatury, pozwalające na wejście do drugiej tury. Można powiedzieć, że wspólnie z moim Komitetem robiliśmy sondy nastrojów, z których wynikało, że moja kandydatura cieszy się całkiem niezłym zainteresowaniem. Dało nam to przekonanie, że jest całkiem spora szansa na zrealizowanie niejako planu minimum, czyli doprowadzenia do drugiej tury wyborów – a tam już wszystko jest możliwe. Kiedy spłynęły do nas informacje o wynikach wyborów z 7 kwietnia wiedzieliśmy, że odnieśliśmy Pyrrusowe zwycięstwo, ponieważ doprowadziliśmy do drugiej tury wyborów – co było w Dobiegniewie sensacją, ale jako Komitet nie wprowadziliśmy żadnego radnego do Rady Miejskiej, ocierając się w kilku okręgach o zwycięstwo, a w wielu odnosząc bardzo dobre wyniki wyborcze. W przygotowaniach do drugiej tury entuzjazm studził trochę fakt, że przeciwnik w pierwszym rozdaniu osiągnął bardzo imponujący wynik – ale było w nas jakieś magiczne przeświadczenie, że los jest po naszej stronie. Pierwsza tura pokazała nam, że społeczeństwo jest mocno podzielone i oczekuje czegoś nowego. Każda rozmowa w trakcie kampanii naprawdę dodawała wiatru w żagle. Ja miałem to szczęście, że wokół mnie pojawiali się w jakiś przedziwny sposób bardzo życzliwi i naprawdę bezinteresowni ludzie, którzy wykazywali niesamowite zaangażowanie i wiarę w moje zwycięstwo. To z kolei napędzało jeszcze bardziej do działania. Zwycięstwo zarówno w pierwszej jak i iw drugiej turze, to nie jest zwycięstwo personalne Bartosza Jabłońskiego – to jest zwycięstwo wielu życzliwych ludzi, zaangażowanych bardziej lub mniej w kampanię oraz wszystkich, którzy poszli na wybory i zaufali, że w Dobiegniewie może być inaczej. Osoba nie będąca mieszkańcem Gminy Dobiegniew, z punktu widzenia inwestycyjnego i tego co na przestrzeni ostatniej kadencji zostało zrealizowane powiedziałaby, że rządził tu zaradny włodarz, który z pewnością dostanie mandat zaufania na kolejną kadencję…a jednak stało się inaczej…, a stało się tak dlatego, że nasze społeczeństwo dojrzewa, ewoluuje, obserwuje i właśnie poza tym wymiarem materialnym zrealizowanych inwestycji dostrzegło coś więcej, coś znacznie ważniejszego. To jest coś, czego nie trzeba nazywać, nie da się też tego kupić, ciężko się też tego nauczyć… to się po prostu ma i na szczęście większość mieszkańców Gminy Dobiegniew też to ma i tylko dlatego dane mi było odnieść ten wspólny sukces. Pytanie : Jak Pan ocenia kampanię wyborczą ? jaki Pan miał budżet na nią ? Proszę powiedzieć szczerze – ktoś Pana wspierał finansowo ? Odpowiedź B.J.:

…KIEDY NIEMOŻLIWE STAJE SIĘ MOŻLIWE…NOWY BURMISTRZ DOBIEGNIEWA Read More »

A gdy słońce było Bogiem…, zgasły światła – i pojawiła się zorza…

3 komentarze / Bez kategorii, Po prostu aut /

10 i 11 maja 2024 roku cała Polska zachwycała się i obserwowała kolorowe niebo takie jak co roku obserwują Norwegowie w Tromso ( ale nie w maju). Masa zdjęć została zrobiona. Okolice Gorzowa Wielkopolskiego oglądały to zjawisko, nawet z balkonów w mieście ludzie je obserwowali . Zewsząd zachwyt. Jednak są tacy, którzy zachwytu nie podzielili. Swoimi obawami dzieli się dr Robert Wójcik – zapraszam na artykuł – Marzanna Leszczyńska Zdjęcia „zorzy” w okolicach Świerkocina i Nowin Wielkich wykonał Marek Kaźmierski Dr Robert Wójcik motto : „Kiedy słońce było Bogiem” – czerpmy mądrość z historii…. jej nie da się oszukać. Dziś wracamy do źródeł. Nauka też – Dziś boję się ciemności….. Jakie to dziwne – kiedyś ludzie bali się zaćmienia słońca. Bardzo skutecznie to wykorzystywano. Dziś boimy się wiecznej ciemności – chyba, że nam tylko pozostanie światło zorzy, którą się upajamy….. Zorza polarna jest zjawiskiem świetlnym, które występuje głównie w okolicach bieguna północnego i południowego. Naukowa nazwa zorzy polarnej to aurora borealis w obrębie bieguna północnego i aurora australis w okolicach bieguna południowego.Zjawisko to powstaje, kiedy naenergetyzowane cząstki gazu wysyłane przez Słońce uderzają w górną warstwę atmosfery Ziemi z dużą prędkością. Planeta jest chroniona przed „atakiem” dzięki polu magnetycznemu. Przekierowuje ono cząstki w kierunku bieguna północnego i południowego, a cząsteczki wchodzą w interakcję z gazami znajdującymi się naszej atmosferze, powodując występowanie charakterystycznych, wielobarwnych świateł. Zorza polarna była widoczna nad Polską w nocy z piątku na sobotę : 10-11 maja 2024 roku. Niebo rozświetliło się setkami barw i noc nad naszym krajem była wyjątkowo bajeczna. Zachwyciła swoim kolorem i wyjątkowością. Widok przepiękny, lecz trochę niepokojący. Za zjawisko była odpowiedzialna burza geomagnetyczna klasy G5 – ekstremalna, najwyższej możliwej kategorii ( nie notowana od dziesiątek lat) – taka, o której będzie się mówiło latami i której będą poświęcone całe rozdziały we współczesnych książkach o astronomii. Koronalny wyrzut masy (ang. CME – coronal mass ejection) jest to wielki, często kilkukrotnie większy od Ziemi, silnie namagnesowany obłok plazmy, który z dużą prędkością wyrzucany jest w przestrzeń międzyplanetarną. To jeden z najważniejszych czynników kształtujących pogodę kosmiczną nie tylko w naszym układzie słonecznym. Silne CME stają się bardziej powszechne podczas maksimum słonecznego – szczytu 11-letniego cyklu. W tym czasie liczba plam słonecznych i rozbłysków słonecznych gwałtownie wzrasta, ponieważ pole magnetyczne Słońca staje się bardziej niestabilne. Jeśli słońce – nasz architekt świata jest niestabilne – to co możemy powiedzieć o naszej ziemi, która jest cząstką tego układu ? Co możemy powiedzieć o pogodzie kosmicznej otaczającej naszą planetę?   Pogoda kosmiczna nie jest czymś, o czym większość z nas myśli na co dzień. A szkoda. Naładowane cząstki i pole magnetyczne Słońca nieustannie przemierzają przestrzeń i zderzają się z polem magnetycznym Ziemi. Czasem zorze polarne wypełniają wtedy niebo światłem tańczącym wzdłuż tych linii pola. Jednak najbardziej ekstremalna pogoda kosmiczna ma miejsce wówczas, gdy Słońce wyrzuca miliardy ton naenergetyzowanych cząstek bezpośrednio w kierunku Ziemi, z prędkością dochodzącą do 3000 kilometrów na sekundę. A takie zjawisko mieliśmy właśnie teraz. Te zjawisko, znane jako koronalny wyrzut masy CME pochodzą z zewnętrznej atmosfery Słońca – jego korony – i mogą powodować intensywne burze geomagnetyczne, a przez to negatywnie wpływać na astronautów, satelity i statki kosmiczne. Burze geomagnetyczne mają miejsce, gdy pole magnetyczne Ziemi zostaje silnie zakłócone. Najbardziej ekstremalne z nich są generowane właśnie przez CME. Koronalne wyrzuty masy dosłownie pobudzają pole magnetyczne Ziemi, co może mieć także katastrofalne skutki – w zależności od ich wielkości i prędkości. Uważa się, że jeden z najintensywniejszych CME dotknął nas w ten sposób między 28 sierpnia a 2 września 1859 roku. Po około 18 godzinach od wystąpienia na Słońcu dotarł do Ziemi, wywołując potężną burzę geomagnetyczną. Zorza polarna była wówczas widziana nawet na dalekim południu, w tym i na Karaibach. Linie telegraficzne przepalały się, a komunikacja została zakłócona w różnych miejscach na całym świecie przez wiele godzin. Wcześniej już jednak obserwowano liczne plamy słoneczne, a 1 września tego samego roku angielski astronom Richard Christopher Carrington zaobserwował na Słońcu  rozbłysk, który później powiązano z powstaniem tego koronalnego wyrzutu masy. Dziś ta burza słoneczna znana jest pod nazwą zjawiska Carringtona – i takie właśnie zjawisko odnotowano ( chwała Bogu – że tylko zaobserwowano w postaci zorzy) w Polsce w końcówce pierwszej dekady maja 2024 roku. Powiedzmy sobie szczerze – Koronalne wyrzuty masy wywołują burze geomagnetyczne – zakłócenia w polu magnetycznym naszej planety – i mogą prowadzić do zakłóceń w sieciach przesyłowych energii elektrycznej, sieciach informatycznych, systemach elektroniczno- satelitarnych nawigacji wojskowej ( ba – nuklearnej) . Może wywołać tymczasowy blackout. Blackout, to potoczne określenie elektroenergetycznej i informatycznej awarii systemowej, na skutek której następuje przerwa w pracy systemu. Awarię taką definiuje się jako całkowity zanik napięcia w sieci elektroenergetycznej na znacznym obszarze i czasie. Cała niemalże współczesna cywilizacja bazuje na energii elektrycznej. Można powiedzieć, że jest ona podstawą naszej egzystencji. Wystarczy kilkugodzinna przerwa w dostawie energii elektrycznej, aby sparaliżować całe miasta, kraje, świat – a Świat miał już okazję przekonać się o tym kilkakrotnie….. Aktywność słońca rośnie – maximum ma osiągnąć w 2025 roku – to jest absolutnie pewne – poparte przez specjalistów, naukowców – którzy badają i śledzą to zjawisko. Nie wiemy co to będzie. A jak myślicie – Wy – Drodzy czytelnicy ? dr Robert Wójcik

A gdy słońce było Bogiem…, zgasły światła – i pojawiła się zorza… Read More »

GRATULACJE!!!!!!

3 komentarze / Bez kategorii, Nasze lubuskie i historia tajemnic lubuskiej krainy /

Witam Panie Marku – nie znamy się – ale fajne jest to , że rozmawiamy ze sobą za pomocą genialnych zdjęć – Pana autorstwa. W zasadzie to mnie nie ma w tym świecie – w tej rozmowie – postrzegania przyrody. Ja tylko obserwuję i widzę – i niezwykle się cieszę każdym Pana porankiem czy zmierzchem. Ważne w życiu jest coś widzieć inaczej. Nawet nie wie Pan jak zazdroszczę tego talentu – tej inności postrzegania tego co nas otacza – piękna natury, przyrody. Dziś napiszę krótko – „CHÓREM BRAWO !!!!” Dla krótkiej informacji – w dniu 20 kwietnia 2024 roku Pan Marek Kaźmierski został przyjęty do Związku Polskich Fotografów Przyrody – numer legitymacji – 3035. Nie znam się absolutnie na hierarchii tego wyróżnienia – ale, dla mnie jest to coś – jak napisanie doktoratu i jego obrony z wyróżnieniem jakiejś kapituły – która nadaje ten stopień. A może to praca habilitacyjna ? Wiem jedno- to nie tytuł z Collegium Humanum, gdzie za pieniądze można było wszystko kupić. Chciało by się powiedzieć – „ Wszystko na sprzedaż” Ale talentu, geniuszu nie da się sprzedać – trzeba go mieć. A w Pana przypadku – jest jeszcze niezwykła skromność i prostota. Dlaczego ? Zacytuję słowa naszego bohatera…. „Jestem kompletnym amatorem jeśli chodzi o fotografię. Nigdy się tego od nikogo nie uczyłem i do wszystkiego doszedłem sam metodą prób i błędów jak to się mówi. Każde wyjście w plener to nauka. Wiele godzin spędzonych w lesie, nad rzeką i gdzie tylko się da. O różnych porach dnia miesiąca i roku. To bardzo pomogło mi w robieniu zdjęć. Przede wszystkim obserwacja natury. Przygoda z fotografią zaczęła się od pierwszego aparatu oczywiście. A dostałem go na komunię…. (hahah) . Tak mną to zawładnęło, że trwa to do dzisiaj. Jednak nie zawsze robiłem zdjęcia. Przede wszystkim praca, a jestem mechanikiem samochodowym. Wiele lat mieszkałem za granicą, bo jakieś 17 lat – Szwecja i Irlandia. To właśnie tam ta tęsknota za Polską rozbudziła we mnie pasję do fotografii. Obecnie to już jest bardziej obsesja jak pasja…. (hahah) . Wszystko co żyje jest piękne, a ja mam do tego ogromny szacunek. To wpoiła mi mama. Kocham podróże i ludzi, których poznaję podczas moich wypraw. Wciąż szukam swojego stylu w fotografii. Myślę jednak, że nigdy go nie znajdę, bo interesuje mnie wszystko. Teraz akurat zaczynam zabawę z portretem. Fotografia to studnia bez dna. Tysiące możliwości”….. …..„Urodziłem się z przekleństwem jakim jest pamięć fotograficzna. To bardzo pomaga, ale teraz kiedy fotografuję to aż przeszkadza. Ja wszędzie widzę zdjęcia. Czasem raz spojrzę i już wiem kiedy mam tam wrócić i zrobić dobre zdjęcie”….. ……„W niedzielę jadę na rezerwat w Słońsku, gdzie mam nadzieję zrobić piękne zdjęcia ptaków i jeleni. Oby pogoda dopisała. Także nowego materiału powinienem przywieźć mnóstwo Opiszę swoją miłość do fotografii”…. …..„Teraz najważniejsze są te jelenie, bo jest wielu myśliwych , którzy tylko czekają żeby je powystrzelać. Dlatego usilnie przeganiamy je na stronę parku, bo tam nie wolno na nie polować.. I teraz to zwierzaki są najważniejsze. Sercem zawsze z nimi”…. ……„Dzisiaj powstało wiele pięknych zdjęć, bo taka piękna pogoda była. Sarny dzisiaj wyszły cudowne. Dziękuję bardzo za pomysł z wystawą; …. Ale jeden warunek – Zdjęcia muszą zostać zlicytowane po wystawie i wszystko przekażę na jakiś cel” …..  Na koniec Panie Marku – jesteśmy „ zauroczeni” wspólnie z Panią Marzanną Leszczyńską – pańskim talentem. Mieć taką wrażliwość, jak czucie życia poprzez „ dotyk oka” – to niezwykła sztuka (patrz –https://idealzezgrzytem.pl/2024/03/24/zauroczenie/). Jest Pan niezwykłym człowiekiem – mamy nadzieję, że Ziemia Lubuska z jej stolicą – Gorzowem Wielkopolskim to doceni. Ale jesteśmy absolutnie pewni jednego – że w zbieżności wydarzeń i ich dat ( wybory – II tura i przyjęcie Pana do ZPFP – 21/20 kwietnia 2024 r.) – wygrywa mechanik samochodowy – geniusz fotografii . A Strażak – nowy (stary) Prezydent – może zajmie się w swojej następnej kadencji – promocją tak utalentowanych artystów jak Pan…. w tym naszym pięknym „Lubuskim”. Szkoda byłoby, aby najpierw Pana prace znalazły się na wystawie w Paryżu, Londynie czy Nowym Jorku. Zobaczymy co będzie. Jeszcze raz Panie Marku „ CHÓREM BRAWO !!!!” . Gratulacje….. Robert Wójcik & Marzanna Leszczyńska Na zdjęciu Marek Kaźmierski -bohater artykułu i autor wszystkich zdjęć kwiatów, które wykorzystałam w klipie pt: „Gratulacje. Marek Kaźmierski” – Marzanna Leszczyńska  Czytelniku! Jeśli życzysz sobie nas wesprzeć w zamian za wytrwałe głoszenie prawdy, zachęcam na wejście na stronę https://patronite.pl/idealzezgrzytem.pl i założenie konta, aby nam pomóc działać aktywnie, rozwijać kanał, umożliwiać realizowanie nowych projektów jak np. tłumaczenie artykułów na obce języki.

GRATULACJE!!!!!! Read More »

ZWYKŁY MYŚLIWY ?

3 komentarze / Bez kategorii, Mierzęcin według wspomnień dr Roberta Wójcika /

Poniższy audiobook jest fragmentem tekstu o nowej historii Pałacu w Mierzęcinie według wspomnień dr Roberta Wójcika, który ukazał się 30.05.2021 r. pt: ” Mierzęcin – to co zaciera czas” http://wandamilewska.pl/?p=13107. Bajeczne fotografie natury – jak nie z tej ziemi – są autorstwa Marka Każmierskiego z Nowin Wielkich i przedstawiają piękno regionu lubuskiego. Część zdjęć jest mojego autorstwa. Cały materiał poświęcamy Śp. Stefanowi Jodłowskiemu – myśliwemu, który zapisał się swoim wyczynem w „myślistwie artystycznym”. Są takie chwile, gdy łzy spływają z oczu – a krtań przełyka smutek. Śmierć każdego człowieka umniejsza nas – piszę o ludziach. Stajemy się coraz bardziej samotni ze swoimi wspomnieniami… stajemy się bardziej ubodzy. Niedługo już nikt o nas nie będzie pamiętał. Ale ja dziś – pamiętam – mimo tego, że już coraz bardziej się zbliżam do zachodu słońca. Pamięć ucieka. Ale najważniejsze w życiu – to spotkać zwykłego człowieka – dobrego. Niezwykle to mnie dowartościowało – podbudowało – nie przesadzę teraz – dało mi nowe życie. To są takie chwile w życiu, które człowiek pamięta do końca swoich dni. Panie Stefanie – dziękuję…. Spotkałem – w zasadzie „dotknąłem”, doświadczyłem tego dobra– tego nowego życia- tej wyjątkowej chwili. Bohaterem – reżyserem był „zwykły człowiek” – dla mnie człowiek o niezwykłym sercu i wrażliwości. Piszę teraz i wspominam Śp. Pana Stefana Jodłowskiego ze wsi Mierzęcin. Odszedł od nas w dniu 3 kwietnia 2024 roku. Czy odszedł ? – chyba nie – raczej na pewno nie – dlaczego? Bo będziemy go pamiętać – zawsze…. Życie to dobre uczynki – tak nas odbiera Bóg – nie ludzie. Ludzi rozliczają – sąsiedzi , przyjaciele, czasami rodzina. Ja nie byłem przyjacielem Śp. Pana Stefana Jodłowskiego – ale On zrobił dla mnie i dla przyrody coś dziwnie niepojętego w dzisiejszym świecie – uratował życie. Panie Stefanie – ma Pan otwarte wrota. Mickiewiczowski Wojski gra dziś w niebie na swym rogu – oznajmiając nie to wielkie polowanie na niedźwiedzia – tylko to, że jest tam Pan… Nikt się nie pyta dlaczego. Jestem tego pewien. Nawet nie wie Pan jak Panu zazdroszczę tej prostoty życia i szczerości – tych dobrych uczuć – Pan je miał. Każdy ma wady i jakieś grzechy. Pytam się dziś – a dlaczego tak pięknie pożegnaliście drodzy mieszkańcy Mierzęcina, przyjaciele od strzelby , starzy znajomi, myśliwi, koledzy, koleżanki, leśnicy – nie wspomnę o rodzinie ? Odpowiem Wam tak – Wielkość człowieka polega na jego dobrych czynach. Dziękuję Wam za to pożegnanie z całego serca. Wysłałem tam „Dobre anioły” – przepraszam – nie mogłem tam być. Ale mój „ dobry duch” był – były moje myśli i pamięć. Tym moim „dobry duchom” – dziękuję – to taki znak z nieba- nie dla mnie, ale dla Pana Stefana. Ksiądz i jego szata – to kazanie …. Wzruszyło mnie do łez….. ta piękna prostota …. Bez patosu – ale sama mądrość i szczerość. Pan Śp. Stefan Jodłowski był wyjątkową postacią w moim życiu. Każdy człowiek pamięta pewne chwile, takie dziwne sytuacje i zdarzenia, które pamięta od dzieciństwa – ja mam jedne – to „niezwykłe polowanie”. Tak – jest takie powiedzenie – „serce – to samotny myśliwy”. Ale żeby być takim myśliwym – i wykonać tej jeden strzał – trzeba mieć „namaszczenie od Boga” Było w Nim coś z naszego „Sienkiewiczowskiego” pułkownika Wołodyjowskiego – on miał szable i kunszt jej ruchów – ale nie zabijał – ranił głównych bohaterów Trylogii – doprowadzał ich do nawrotu na dobrą ścieżkę życia. Pan Stefan – był jego postury – bardzo podobny – ale chyba przewyższył jego kunszt. Bo miał oko „Boga” – jak ktoś nie wierzy – niech wysłucha opowiadania opartego na faktach. Są i żyją do dziś świadkowie tego niezwykłego wydarzenia. Cóż – Różnica jest między tymi bohaterami jedna – jeden jest znany – drugi … nieznany, normalny, zwykły człowiek – ale dla mnie Wielki….. Panie Stefanie – Dziś ktoś gra na rogu myśliwskim w niebie …. Ale to nie sygnał do polowania. Pan już polowanie wykonał. Cieszy się i Bóg i ja ze swymi wspomnieniami o Panu. Kiedyś się znów spotkamy…… I to koniec wspomnień o „zwykłym człowieku”. .Robert Wójcik Marzanna Leszczyńska

ZWYKŁY MYŚLIWY ? Read More »

Scroll to Top