CZWORONOŻNI PRZYJACIELE

głoszono, że pies to istota żyjąca, odczuwająca komfort lub dyskomfort, a także podstawowe uczucia np. pragnienie, głód, bezpieczeństwo, jednak nie obszerną gamę emocji przynależną człowiekowi. Mimo że świat się zmienia, to do dzisiaj pokutuje postrzeganie psów przedmiotowo i zdarza się, że przez to staje się to dla nich tragedią. Informacje o psach, które kogoś pogryzły wzbudzają zawsze w społeczeństwie złość na psy, a może w takich wypadkach powinno się przyjrzeć ich właścicielowi, bo one są takie – bo tak właściciel je wychował, tak je traktował, że potrafiły tak postąpić. Psy tracą życie, a właściciel wychowuje kolejne pokolenie psich morderców. U wielu osób sytuacje takie wywołują przerażenie, to całkiem zrozumiałe. Wobec wszystkich zwierząt należy zachować dystans i ograniczone zaufanie, co nie znaczy, że nie możemy mieć psiego przyjaciela. Wszystko zależy od nas, od naszych dobrych uczuć i wrażeń.

Zwierzęta wydobywają i pokazują tę piękną stronę człowieka, bezinteresowną miłość, czułość, empatię. Takich właśnie ludzi spotykamy jadąc do weterynarza z naszym pupilem – psem – i zawsze w rodzinie opowiadamy sobie, że w takich miejscach odzyskujemy wiarę w dobro człowieka. Przy dłuższym czekaniu na wizytę zaczyna się między oczekującymi rozmowa i opowieść o ukochanej czworonożnej istocie i fruwającej i pełzającej…. To może dziwne, ale właśnie w takiej poczekalni spotykamy niezwykłą otwartość, jakby posiadanie zwierząt powodowało, że zaliczamy się do dobrze rozumiejącej się rodziny „zwierzolubnej” niezwykle kochającej, wrażliwej, potrafiącej zrobić więcej dla swojego pupila czy pupilki …. niż dla siebie. Nie ważne, czy jest to wytatuowany bywalec siłowni z maleńkim maltańczykiem, czy też starsza pani emerytka z ukochaną kicią, licealistka z papużką , student z ukochanym swoim szczurkiem… wszyscy tak samo , patrzą na swojego przyjaciela z pełną miłości, trwogą i troską.

I jest na to lek – zwierzęta – w tym przypadku pies – jego uśmiechnięta morda, jego mowa ciała skutecznie poprawi Ci nastrój. A wiesz dlaczego tak się dzieje?. Dzieje się tak dlatego, że podczas kontaktu z nimi nasz organizm ludzki wydziela endorfiny – hormony szczęścia. Ja i moja rodzina poszliśmy na całość… mamy praktycznie… pięć psów czyli dwadzieścia łap, pięć ogonów i pięć misek…,nie liczymy ile nasze organizmy wydzielają hormonów szczęścia – ale mogę zapewnić – że czujemy je – to taka „działka” codzienna narkotyku – wyjątkowego – nieszkodliwego dla zdrowia, uczuciowego, prawdziwego, niezwykle potrzebnego…. niezwykle nam potrzebnego.

Psy w naszym domu to nie domownicy – to członkowie rodziny – Noa, Susi, Codi, Pisia i ten Leoś dochodzący….. Trzy dziewczyny i dwaj panowie… Strasznie je kochamy, są naszą niezwykłą radością i troską. Może ktoś pomyśli, że jesteśmy trochę nienormalni – moja żona, nasze dorosłe dzieci, no i ja. Niech sobie tak myślą – szczególnie Ci , którzy nie mają jakichkolwiek zwierząt w domu. Ktoś, kto nigdy nie miał psa i nie chce go mieć (a takich znam) – przeoczył cudowną część swego życia. Zwierzęta były u nas zawsze, a miłość ich do nas i ich niezwykłe przywiązanie daję nam dużo pozytywnych wzruszeń. Nie przeszkadzają nam ich ślady na drewnianej podłodze po spacerze w deszczowy, błotny dzień. Myjemy ich łapy po zimowych spacerach, aby sól z chodników ich nie raniła. Wychodzimy z nimi na spacery wcześnie rano i późnym wieczorem. Sprzątamy po nich na spacerze – bo jest to dla nas oczywiste ,chociaż spotykamy się czasami z kąśliwymi komentarzami. Nie przeszkadza nam ich sierść na naszych ubraniach, czy czasami „mokra” przygoda wywołana emocjami. Pomagają nam sprzątać i swoim wzrokiem, przepraszają – i tego ich spojrzenia nie zamieniłbym na wszystkie cuda tego świata. Tak – bez zapachu ich sierści, mojej przyjemności ich dotyku, ich radości oczu, które nigdy nie kłamią, aksamitnych uszu różnego kształtu, uśmiechniętej „od ucha do ucha” mordy, mokrych delikatnych nosów i tych merdających ogonów…. I tej skruchy, że coś przeskrobały. Ich „zębodzieła” czyli rozgryzione pluszowe zabawki, zdarzyło się, że i rozgryzione etui od okularów, szczotka do zębów, jakiś stary bambosz z wydartą podeszwą, może but czy ścierka od naczyń – świadczą o tym , że bardzo tęsknią za nami, wtedy kiedy nie ma nas w domu…

Wróćmy do nauki…. gdyby przyjąć badania i doświadczenia naukowców jako ostateczną i niepodważalną prawdę o psach, to jak wytłumaczyć bezgraniczną wierność, oddanie i wszystkie inne, nie bójmy nazwać się tego po imieniu, uczucia, które żywi do swojego opiekuna pies czy inne zwierzę? Jak wytłumaczyć zachowania obronne psa, gdy jego właściciel jest w niebezpieczeństwie, skoro ten właściciel rzekomo istnieje tylko po to, by dać bezpieczeństwo psu? Zachowania psów nie pozwalały tych teorii nigdy potwierdzić i zawsze budziły wiele kontrowersji, stawiały kolejne pytania, na które trzeba było poznać odpowiedź. Wciąż na nowo kazały rozpoczynać kolejnym naukowcom badania i na nowo zgłębiać w ich psie tajemnice… Po tylu latach, dziesiątkach różnorodnych badań, stwierdzono coś, co właściciele psów wiedzieli od pierwszego spojrzenia w ich oczach – a więc wiedzieli to bez badań. Ludzie, którzy mają swojego psa, prawie zawsze odnajdują w nim swojego przyjaciela i wzajemnie – choć ich słowa są dla wielu innych ludzi oburzające, większością głosów stwierdzają, że ich zwierzęta potrafią kochać jak ludzie, nawet jeszcze prawdziwiej. I w końcu udowodniono miłość psów i ich inne emocje, które czują do człowieka. W końcu sensownie zaczęto tłumaczyć ich własne narażenie życia, oddanie i wierność względem człowieka – bo takich czynów, jakich dokonały tysiące psów dla swoich właścicieli, bez wzięcia pod uwagę miłości i przyjacielstwa nie da się wytłumaczyć. Powstało zbyt dużo filmów, opowieści niesamowitych lecz prawdziwych opisanych w książkach, pomników autentycznych, historycznie prawdziwych w swoim stworzeniu dokonania czynów – aktorem rangi Oskara, główną postacią powieści, wyrzeźbioną postacią, bohaterem, herosem – był „TEN ZWYKŁY PIES” – …. A człowiek wrażliwy, mądry, kochający psy, był tylko reżyserem, pisarzem, rzeźbiarzem, może generałem, a może mitycznym gladiatorem… Dla wielu z nas, pies to prawdziwy przyjaciel, z którym chętnie spędzamy czas, jemy śniadania i kolacje, robimy obiad, sprzątamy, a jak one się cieszą, że jesteśmy razem …. czy śpimy na jednej poduszce czy na prześcieradle w nogach, przykryty ciepłą kołdrą. Wtedy do jego uszu aksamitnych szeptamy…. opowiadamy mu o swoich problemach, wpatrując się w jego mądre, senne już oczy, szukamy odpowiedzi swoich problemów – traktujemy go nie jak „ zwykłego psa”, tylko bliskiego przyjaciela. On – to rozumie i podchodzi do nas nie jak człowiek, tylko daję nam otuchę do naszych złych wrażeń czy doznań……sobą. Bo tylko wystarczy go mieć i z nim być i co najważniejsze – kochać bardziej … niż on nas kocha … co jest absolutnie niemożliwe, Dlaczego ? bo jesteśmy tylko zwykłymi ludźmi.

I tu pojawia się zasadnicze pytanie: Czy jest w tym coś złego i nieodpowiedniego, co starałem się opisać – opisać swoje uczucia, dotyczące mojej psiej rodziny ?

Odpowiedź na to pytanie nie istnieje. Z pewnością takie zachowania, mogą być dla niektórych niezrozumiałe, kiedyś nie były one tak widoczne, ale były może bardziej barwne i rozbudowane uczuciowo… co ciekawe – kiedyś….. Do dziś, mówi się, że jeżeli pies mieszka na wsi, to na pewno na krótkim łańcuchu – tak wyglądało życie tysięcy psów, w wielu miejscach – niestety wciąż jest to kontynuowane. Gospodarza pies mało co obchodził – był, bo był. Ale to nieprawda całkowita do końca – znam gospodarzy , którzy kochają psy gospodarskie – bardzo – i niezwykle o nie dbają.

W dobie zmieniającego się świata, ludzie coraz częściej szczerze mówią o swoich uczuciach pomiędzy sobą a swoim psem – młode pokolenia „psiarzy” nie widzi w tym nic „zdrożnego” jak np. oglądanie z swoim psem filmu w telewizorze, czy na „komórce” – nic dziwnego i cieszy mnie to, że to pokolenie pojęło ten dziwny kosmos – niepojęcie zmieniający się w naszych umysłach i w otaczającej nas dzisiejszej rzeczywistości, niestety – nie przewidywalnej w końcach swej stabilności istnienia. Ale niezwykle się cieszę, że popularne już od pewnego czasu staje się hasło – że pies to członek rodziny. A może to hasło dzisiejszych czasów ?

Dlaczego doszukiwać się w tych wszystkich relacjach czegoś niewłaściwego? Czy psy swoimi zasługami względem człowieka już nie raz zasłużyły na coś więcej, niż przez tyle wieków dostawały? Może to my ludzie, pozwalając zwierzętom i chcąc takiej relacji z nimi, stajemy się lepsi? Po latach, kiedy różne przeżycia i wydarzenia wysuszyły piękno naszej duszy, czy naszej zniszczonej planety, wyjałowiły emocje i zatraciły w nas większość człowieczeństwa, może wreszcie jesteśmy w stanie odkryć piękno, jakie naradza się z przyjaźni ze zwierzętami i na nowo odkryć samych siebie, a może dobro tej ziemi na której żyjemy?

By mieć duszę, potrzebne są uczucia, które ją tworzą. Świat i większość ludzi po nim stąpających, zawsze bardziej ceniła wszystko to, co materialne. Jednak większość to nie wszyscy, bo istnieje grupa ludzi, do której należę ja, moja żona , moje dzieci i duża grupa „psiarzy” – sąsiadów – dorosłych ludzi i ich dzieci z kamienicy czy ulicy gdzie mieszkam…. I Ty drogi czytelniku, skoro dalej czytasz ten artykuł, który za największą wartość przyjmuje kontakt i więź z innymi ludźmi (psiarzami) oraz przede wszystkim ze zwierzętami, nie uważając ich za coś gorszego.

Pies jest odwiecznym przyjacielem człowieka, potrafi stanowić z nim jedność w dwóch ciałach, nauczać piękna tkwiącego w sentencji czystych uczuć. Pies, choć nie wszyscy są tego świadomi, pokazuje nam jeszcze jedną ważną rzecz- cieszenie się chwilą. Rzecz tak banalną, a tak często zapominaną przez większość ludzi, którzy pędząc wciąż do przodu, zatracają się w maratonie nie do wygrania… czasem najtrudniejsze rzeczy stają się błahe, gdy popatrzymy na nie przez pryzmat psiego oka. To właśnie za to kochamy zwierzęta. One nie potrafią skrzywdzić nas tak okrutnie, jak potrafią to zrobić inni ludzie ,co potrafi zrobić też w innym wymiarze – ekonomia i polityka .

Psy potrafią nas kochać i iść u naszego boku przez całe życie, ani przez chwilę nie myśląc, aby się odwrócić – może to właśnie dlatego coraz bardziej zaczynamy człowieczo do nich podchodzić? Boże – a może jest już za późno na to ?. A może to jest nasza ostania nadzieja, abyśmy sami nie odchodzili z tego świata. Wiem jedno – będzie nam wtedy na pewno raźniej. Nie będziemy się czuli sami – bliski człowiek nas opuści – pies nigdy – on nawet nie umrze z nami – umrze na naszym niezasypanym jeszcze grobie… z tęsknoty za nami. I pozostanie jego portret na biurku, czy na ścianie i tylko łzy będą pamiętać, te niezapomniane chwile bycia razem….

Drogi czytelniku – jeśli chcesz mieć psa, w wielu schroniskach w Polsce jest ktoś, kto cię przytuli i będzie ci wierny do końca swoich dni. Okaż mu serce, takiemu zwykłemu, nikomu niepotrzebnemu, w kojcu za drucianą siatką,…. spójrz mu w oczy … Przecież myślisz o sobie, że jesteś przecież dobrym człowiekiem i potrafisz wszystko, aby naprawić ten zepsuty świat. Jeżeli chcesz abyś życie miał piękniejsze w swych ostatnich chwilach, to dostrzeżesz innych – tych czworonożnych, ich troski i smutki…. i ich miłość. Przecież nie jesteś zapatrzony w siebie … Patrz ich sercem. Szukałeś kogoś wyjątkowego, tak jak ja kiedyś z żoną, kiedy przygarnęliśmy ze schroniska naszą suczkę Susi. Tą chwilę będę pamiętał do końca życia, jak ona się wręcz wtulił w objęcia mojej żony – od razu i bezgranicznie wiernie … do dziś. Ta chwila wzbudziła ogromne emocje u opiekunki tego schroniska … popłakała się niezwykle – popłakała się ze szczęścia, że ten pies znalazł dom. I właśnie dla takich chwil warto żyć i trzeba je opisywać, opowiadać . Najpiękniejsze często jest niewidoczne dla oczu. Jesteśmy ślepcami, przetrzyjmy oczy, rozejrzyjmy się dookoła. W zwierzętach jest tyle piękna i miłości. Nasze serca będą pełne radości – jeżeli sercem będziemy dzielić się z innymi. Przyjaciel to ktoś, kto zawsze jest w chwilach smutku i radości. Otrze łzę i sprawi, że na naszej twarzy uśmiech zagości. Nie patrzy na wygląd i przywary, jest taki zwykły i jednocześnie tak wspaniały.

A na koniec piękny – delikatnie sparafrazowany wiersz – nie byłe kogo – człowieka, który kochał i był kochany – zgadnijcie przez kogo ?

….Jerzy Waldorff ( 1910-1999 – pisarz, publicysta, krytyk muzyczny …. „Bracia mniejsi”, 1978

„Każdego z nas – niech tylko dożyje starości! – czeka chwila wejścia na tę ostatnią szosę i ruszenia w podróż, z której nie ma powrotu. A ja muszę przyznać, że noszę w sercu niedorzeczne marzenie, aby mi wówczas towarzyszyli „czworonożni przyjaciele” . Dobrze byłoby też mieć parę ptaków nad głową i żeby jeszcze z nami szedł żółw. Wtedy odchodzić będziemy powoli i wystarczy czasu, abym dobrych kilka razy odwrócił głowę i obejrzał się na życie – jakiekolwiek było – z miłością i żalem ”

Rafał Wilk

cdn…..